ผ่าน…หวาน…ประสานสำเร็จ…เด็ดดวงล่วงแล้ว…ผ่องแผ้วเบิกบาน…สำราญใจเอย. คำเอ่ยแบบนี้มีเกิดกับผู้อ่านบ่อยไหม มีจำไว้ฝังจิตแล้วหรือยัง มีมากกระทั่งพิศวงหรือไม่ ลองไตร่ตรองอดีต ย้อนขีดความดี

สาวเล็กเด็กน้อย ค่อยโตเติบใหญ่ ก.ไก่อ่านเขียน เริ่มเรียนประถมหนึ่ง ซึ่งต่อสองสามสี่ มีคุณครูดูแล แน่แท้หมั่นเพียร เรียนดีพอใช้ ต่อไปมัธยมหนึ่ง ซึ่งสะดวกกว่าเพื่อน เหมือนสวรรค์สั่งมา ว่าไม่ต้องสอบ มอบตัวยกเว้น เน้นเป็นลูกครู อยู่ครบหกปี มีทุนเรียนต่อ พ่อคอยดูแล แม่คอยวันจบ ประสบสำเร็จ เพชรดีที่หนึ่ง

สาวซึ่งเป็นครู รู้สอนนักเรียน อ่านเขียนท่องจำ ครูย้ำทบทวน ครูชวนประพฤติ ยึดรัตนตรัย วิสัยชาวพุทธ ครูจุดธรรมะ ประทีปส่องใจ ครูไทยใจดี มีศิษย์ชายหญิง รักจริงนับถือ คือครูแบบงาม ตามมารยาทไทย กราบไหว้คารวะ สะอาดสว่างสงบ บรรจบสุขเย็น เป็นทางชีวิตสายกลาง

สาวเกษียณราชการ อยู่บ้านสามี ผัวดีดั่งทอง ผัวร้องเพลงเพราะ ผัวออเซอะเอ็นดู ผัวอยู่พร้อมหน้าธิดาและลูกชาย ใจกายร่มเย็น รู้เห็นนิพพานเน้อ…